Weer een goudenbal, deze maand werd Lionel Messi alweer uitgeroepen tot beste voetballer van de wereld. Iedereen die wel eens in een groen weiland loopt verlangt naar dat ene moment. Dat ene moment dat zijn voet iets anders doet dan hij eigenlijk zelf in gedachten had. Op dat moment voelt deze voetballer zich eventjes Messi. Volgens mij wil elke jongen, elke voetballer en elk persoon eigenlijk de Messi in zich naar boven halen. Wij willen allemaal een Lionel Messi zijn.
Messi’s
In onze mooie rijke westerse cultuur kunnen we dat vaker aanschouwen dan dat eigenlijk gewenst is. Te pas en te onpas zie je mensen lopen met nagemaakte voetbalshirtjes van Messi. Wanneer je op een kille en koude doordeweekseavond naar een voetbalclub gaat, dan zie je daar alleen al meer voetballers met Messi shirtjes dan dat Anouk kinderen heeft. Reken maar uit hoeveel dat er wel niet zijn dan. Maar toch, het moment dat wij Messi willen ‘zijn’ en wij ons Messi willen ‘voelen’ moeten we omarmen. Deze momenten zijn heel waardevol, deze momenten haalt het kind in ons naar boven. Het kind die altijd verstopt in ons zit maar die er niet altijd uit kan/mag.
Irakese Messi
In onze samenleving is het vanzelfsprekend dat er allemaal Messi’s zijn. Wij kunnen hem immers vaak aanschouwen op onze beeldbuis. Maar dit is helaas niet voor iedereen weggelegd. Sommigen hebben vanwege zware omstandigheden (armte, oorlog, dictator) niet de mogelijkheden die wij hebben. Daar is het zelfs zo erg dat de kinderen niet eens meer kind kunnen zijn. Maar deze week verscheen er opeens een jongen in het nieuws die de hele week in mijn hoofd is gebleven. De beste imitatie van Lionel Messi is opgestaan. Waarom het beste? Had hij een perfect gekopieerd shirt aan? Leek hij er heel veel op? Nee geen van beide is zo. Deze jongen woont in een oorlogs gebied in Irak. Een plaatse waar meer huizen verwoest zijn dan dat er nog overeind staan. De Irakese jongen kan niet zomaar een namaak shirtje halen van Messie, laat staan de hele dag Fifa 16 spelen. Deze jongen moet het met veel minder doen. Daarom vind ik deze jongen een mooi voorbeeld van eventjes kind zijn. Tussen alle ellende en oorlog kan het kind eindelijk kind zijn. Hij loopt door het verlaten en platgebombardeerde dorp en ziet daar een plastictasje liggen. Een plastictasje die wij hier op de markt meekrijgen. De jongen bedenkt zich geen moment en rent ernaar toe en grijpt het tasje bij haar lurven. Het jongentje, wiens naam nog onbekend is, gaat vervolgens opzoek naar een stift. Een stift waarmee hij MESSI en het nummer 10 op het plastictasje kan zetten. Waarom? Deze jongen heeft zo weinig maar toch ook heel veel en met zijn creativiteit heeft hij bedacht dat hij van dat plastictasje een voetbalshirtje kan maken. Het tasje heeft blauwe strepen en is voor de rest wit. Toevallig of niet, zijn voorbeeld voetbalt ook voor Argentinië en dat tasje heeft de kleuren van het voetbalshirt van Argentinië.
Eindelijk mag deze jongen ook weer eventjes kind zijn en mag hij hopen dat hij uit deze situatie komt en echt een keer kan laten zien dat hij Messi is.
