Het is midden in de nacht dat ik nu achter mijn laptop kruip. Dit gebeurt mij bijna nooit maar ik moest dit gaan schrijven, anders krijg ik het niet uit mijn hoofd. Eva Jinek is terug op tv en hoe! Ik zet hem net uit en de tranen weten mijn ooghoeken nog te vinden. Nee, niet omdat ik zo blij ben dat Eva weer terug op tv is. Ik werd keihard geraakt door een interview met Rob Pieters en Arno Deege van het Princes Maxima Centrum. Het ging over het nieuwe programma Helden van het Maxima. Waarbij wij als kijkers een kijkje krijgen achter de schermen van het centrum. Vanaf het eerste moment heeft Rob Pieters de directeur van het centrum mij vast. Die man heeft een bijzondere manier van spreken en een bijzondere manier om naar zijn werk te kijken.
Waarom raakt het mij zo
Ik ben een vader van 37 jaar met twee prachtige dochters. Daarnaast heb ik een geweldige vrouw en met z’n allen hebben wij samen een heel mooi leven. Ik besef mij altijd dat mijn leven een heel mooi leven is. Toch besef ik mij dit soms wel te weinig. Dit is misschien wel de reden waarom dit zo hard binnenkwam. Potverdomme, die twee mannen aan tafel bij Eva laten zien dat het leven niet zomaar heel mooi is. De manier waarop zij het laten zien en de manier waarop het gesprek verliep, ook met Wopke Hoekstra die openhartig vertelde over zijn eigen zoon. Bam toen gebeurde het, ik werd geraakt. De eerste voorzichtige tranen verzamelde zich in mijn ooghoeken. Het zijn niet per se tranen van verdriet maar eigenlijk van alle emoties die je kan bedenken. Woede en verdriet om de oneerlijke strijd van die kinderen die vechten te kanker. Respect en trost voor die twee mannen aan tafel die hier keihard tegen strijden. Blijdschap voor het geluk wat ik heb met mijn dochters, die veilig en gezond boven liggen te slapen.
Mijn tranen werden die van Eva
Ik weet mij te herpakken. Ik kijk rustig verder en hoor wat er gezegd word zonder dat het echt binnenkomt. Tot de afsluiting waarin Rob Pieters even wat cijfers noemt maar deze cijfers werden geen cijfers het werden kinderen. Bij hen in het Maxima Centrum gaat er om de dag een kind dood! Van iedere 12 kinderen die er binnenkomen sterven er 3….wtf!! Ik tel even snel de 28 kinderen uit de klas van mijn jongste….stel je voor na de vakantie komen er gewoon even 8 niet meer terug. Het raakte mij maar ook Eva Jinek moest slikken “Ik ben ook z’n sentimentele moeder” waren haar woorden. NEE, je bent gewoon mens!! Wanneer je hier niet bij voelt gaat er iets niet goed.
Helden van het Maxima
Ik lig na te snikken en te denken. Arno een verpleegkundige in het Maxima Centrum vertelde over een jongen die is overleden en wat hij omschrijft als de held van het Maxima. Terecht maar ook zo onterecht. De rol die deze mannen heel kort lieten zien is de rol van held! Beste Arno maak jouw rol nooit meer zo klein, ook al begrijp ik het heel goed. Ik zou als vader van mijn dochter mijn leven voor dat van hen geven als dat ervoor zou zorgen dat zij door kunnen. Jullie geven jullie heel “werkend” leven voor de kinderen van anderen…jullie zijn oprecht echte helden! Mijn tranen van trots zijn voor jullie. De tranen van een sentimentele vader!
