Cyberpesten by Pascal Meulenbelt

De afgelopen maanden bereikt ons steeds vaker het nieuws dat er steeds meer kinderen online gepest worden, zogenoemd cyberpesten. Nieuwsberichten dat tienerjongeren zelfmoord plegen en weglopen van huis zijn niet eens schokkend meer. Iedereen zegt wel eens een keer iets lulligs tegen een ander. Een voorbeeld uit mijn eigen jeugd liegt er ook niet om.

Na een kwartier speelpauze gehad te hebben op de basisschool moesten we ons omkleden zodat we lekker in de gymzaal uit konden razen. De meisjes hadden hun balletpakje aan en de jongens hun mooiste nagemaakte en uiterst neppe voetbalshirtjes. Zoals altijd moesten we eerst een warming up doen en daarna mochten we eindelijk weer eens apenkooi doen. De leraar legde nogmaals eens uit hoe het werkte. “Op het moment dat de bel gaat mag je de grond niet maar aanraken en Pietertje probeert jullie te tikken, wanneer hij je tikt ben af”. Op het moment dat de leraar bij zijn eerste woord is ben ik al afgeleid door de jongen naast me. Deze uiterst onzekere jongen trok al weken mijn aandacht. Ik fluister in zijn oor: “Jij zult vast wel een aapje zijn…. Gezien je enorme banaan. Muhahaha”. De jongen werd enorm rood en ik had de grootste lol.

20jaar later heb ik, met de enorm groeiende aandacht voor pesten, een schuldgevoel gekregen naar deze jongen. Hoe zal het met hem gaan? Zal hij een vriendin hebben en kan die nog wel lopen vanwege zijn grote banaan? Deze prangende vragen dwazen door mijn hoofd terwijl ik in bed lig. Ik draai me om, leg mijn hoofd op het kussen en val in slaap. De volgende ochtend denk ik er nog eens aan en bedenk me dat deze opmerking in het teniet valt bij het pesten van tegenwoordig. “Waarom zei ik dat destijds tegen die jongen” vraag ik me hardop af. Met de kennis van nu kwam ik er snel achter, ik was op dat moment nog onzekerder dan die jongen maar ik wilde het verbloemen door een grote bek te hebben. Stiekem was ik gewoon jaloers, zelfs op die leeftijd wist ik al dat zijn grote banaan veel vrouwen zou “trekken” en dat ik 15 jaar later alleen nog meer kennis gemaakt zou hebben met mijn linker en misschien wel rechterhand.

Tegenwoordig gaat pesten veel verder dan een keer een “lullige” opmerking maken tegen een onzekere klasgenoot. De kinderen zijn op school niet meer veilig en bij het minste of geringste worden zij uitgescholden of in elkaar getrapt. Wanneer zij na school vluchten naar huis gaan de bedreigingen online verder. Deze kinderen zijn nergens meer veilig voor de nog onzekere leeftijdgenoot. Niet alleen de pesters zijn schuldig maar ook de stille getuigen die niet ingrijpen. Pesten kan ook inspirerend werken. Sinds ik schrijf en dit openlijk deel met de hele wereld krijg ik vele leuke en goede reacties. Maar zelfs een onbekende schrijver als ik krijg berichten die er niet om liegen. “Stop met schrijven en begin met zelfmoord plegen” en “de aanslag in Parijs was een succes geweest als jij het enige slachtoffer geweest zou zijn” zijn opmerkingen die ik ontvangen heb. Bij mij werkt het als inspiratiebron en vertelt me dat ik op de goede weg ben.

Ik zoek ondertussen mijn oude klasgenoot op Facebook op en zie dat hij het helemaal gemaakt heeft. Destijds was ik jaloers op hem en vandaag de dag nog steeds!