Dat ik lekker aan het sporten ben weten de trouwe lezers inmiddels wel. Ik ben nu dik 1 jaar aan het sporten en het werd eens tijd voor een echte grote uitdaging. Spartan kwam naar Nederland en daagde mij samen met een aantal lezers uit om eens te komen ervaren hoe heftig een Spartan Race is.
Hoe heb ik Spartan Nederland overleefd
Na dik een jaar trainen en verschillende obstakel races was ik klaar voor Spartan dacht ik. Spartan heb ik vaker gevolgd op Spike (televisie zender) en kende ik uit de verhalen van René en Maarten, mijn vaste Team genoten. Spartan wordt toch gezien als de zwaarste races ter wereld, durf ik dit wel aan?? Ja! Ik ga ervoor en ik zie wel hoe ik het ervan af ga brengen. De eerste tegenvallers kwamen al voor de start. Ik moest het gaan doen zonder René en Maarten, zij waren in Canada om ons Team te vertegenwoordigen op het Wereldkampioenschap OCR. Gelukkig mocht ik een gelegenheidsteam samenstellen met mijn lezers. Winnaars Floris, Sven en Dirk doen mee namens B4men op de Spartan Super.
Regen en wind sloeg ons rond de oren al voor wij aan de start stonden. Dat Spartan heftig is wisten we wel maar dat ze zelf een lijntje hebben met de weergoden om de race nog wat zwaarder te krijgen wisten we niet. Om ons niet helemaal de moed in de schoenen te laten zakken, stopte het met regenen toen we aan de start stonden. Na een paar keer opgezweept te worden en met het uitschreeuwen van de Spartan kreet AROO, vertrokken we voor onze Super 13 km. De niveau verschillen tussen de winnaars bleek echter gelijk vrij groot. Wij hebben geprobeerd bij elkaar te blijven, echter bleek voor Sven het looptempo erg hoog. Na de eerste kilometers met de wind op de kop te moeten ploeteren over het strand, kwam al snel een groot gat tussen ons en Sven. Ik had beloofd om bij te blijven waar het kon en heb ik Floris en IJze (ons contact met Spartan) laten gaan en ben ik bij Sven gebleven. Helaas kon ik dit niet heel lang vol houden. De kou kreeg vat op mij omdat ik te langzaam ging. Ik heb (helaas) Sven losgelaten en ben alleen verder gegaan. Het duingebied bij IJmuiden is prachtig maar rete zwaar als je hier doorheen moet denderen. Een lekker tempo en goed te nemen obstakels zorgde dat ik lekker in de race kwam te zitten. Het leek bijna vanzelf te gaan….beter had ik dit niet gedacht. Daar kwam de opgang naar het strand weer na twee stappen stond je vast in het losse zand. De weg omhoog is al zwaar maar eenmaal boven mochten we niet het strand op om hier over het verharde zand door te lopen. Nee, we moesten het doen met het stuk tussen strand en duin… alleen maar los zand. Gelukkig zijn we op de terugweg. Dit gaf weer wat moraal om door te zetten. Bleek niet helemaal de beloofde 13 km, het werden er 17. Ik zag de finish al liggen toen we een afslag pakte en we weer het duingebied in werden gestuurd. Dit soort grapjes maken een Spartan Race erg zwaar! Het is niet alleen maar fysiek maar ook mentaal zwaar. Hoe ver en diep kan je gaan. Ik dacht inmiddels aardig diep te zitten. Whaha.. ook hier zat ik weer niet helemaal goed. Er moest nog even gesjouwd gaan worden. Een grote ankerketting van ongeveer 35/40 kilo werd ons in de nek geworpen om hier een parcourtje mee af te leggen. Na de eerste drie stappen was echt iedere moraal uit mijn lijf en kon ik niet meer dieper zinken. Whahaha alweer fout!! Lopend met de ketting in mijn nek kwamen we bij een duin waar we met dat ding in ons nek naar boven moesten klimmen. WTF!!! Ik weet niet wie dat heeft verzonnen maar hij/zij moet een enorme sadist geweest zijn. Bijna boven werd het langzaam echt zwart voor mijn ogen. Mijn schouders, rug en hoofd willen niet meer…opgeven?? Nee, nu niet meer. Even die ketting neerleggen? Nee, dan moet ik hem weer omhoog trekken. Er blijft maar één optie over, doorstappen. De heuvel af gaat blijkbaar zo op de automatische piloot, dat ik mij dit stuk niet meer voor de geest kan halen. Ketting af en door.
Bunker door en bunker over, ik besef het nog net, dat ik dus het niet de enige ben die in dit gebied heel hard heeft gevochten. Ik vecht uiteraard wel een heel ander gevecht dan wat de geschiedenis je hier laat zien maar deze gedachte geeft kracht om door te gaan.
Nog een paar heftige hindernissen te nemen en dan komt daar eindelijk de finish. Blij, moe maar vooral vastberaden spring ik over het finishvuur. Gehaald!
Spartan is verslavend
Eenmaal een beetje bijgekomen. Zit ik samen met Sven terug in de auto. Even naar Sven, die verdient echt heel erg veel respect. Ongetraind, kapot, emotioneel maar zwaar gemotiveerd heeft hij de race gefinisht. Terug in de auto zitten we in onze Spartan Shirts met de dikke medaille om de nek trots terug te blikken. Heel voorzichtig kijk ik alweer een beetje vooruit. Zouden ze volgend jaar weer terugkomen? En ga ik dan weer meedoen? Ja, dat ga ik zeker doen! Iets wat ze bij Spartan heel slim doen is het uitdelen van een medaille maar ook met een stukje van een grotere medaille. Ieder onderdeel van Spartan heeft een eigen stukje van een medaille. Zo heb je de sprint, de super en de beast. Wanneer je deze alle drie heb voltooid dan heb je de bekende Trifecta medaille verdient. Hum…ik zie een doel aankomen. Eerst even bijkomen en mijn spierpijn uitzitten, daarna kijken we wel verder.
