Ik heb even een tijdje niks van mij laten horen op B4men en dat komt omdat ik op vakantie was! Nu ik weer terug ben van Frankrijk lag er meteen een mooi pakketje thuis op mij te wachten namelijk, Detroit: Become Human. Ik neem jullie vandaag mee in een review die ik toch deels anders moet gaan schrijven dan wat ik normaal doe. Want geloof het of niet de gameplay in deze game is nu niet echt iets om over te schrijven… of nou ja….. het is anders dan wij normaal gewend zijn als we denken aan een game. Oh trouwens, voordat ik het vergeet, geen spoilers dus lees gerust door de review heen!
Androids in 2038
Waan je in 2038, waarbij androids, dat zijn robots in de vorm van een mens. Zich in ieder gezin hebben gevestigd als zijnde butler of huishoudster. Jij speelt hiervan drie androids genaamd Connor, Kara en Marcus. Alle drie totaal verschillend en dus ook in hoe geavanceerd zij zijn. Ik ga verder niks verklappen wat ze dus alle drie doen, maar één ding is zeker. Waar robotten zijn met artificiële intelligentie, zijn bugs in hun software natuurlijk een grotere aanwezigheid. Laat dat nou een gevalletje: “Shit waar zijn we nu in godsnaam mee begonnen met die verdomde androids!”
Gameplay, keuzes en snelheid
De eerste keuze werdt het mij toch al een beetje lastig gemaakt. Ik moest kiezen tussen twee moeilijkheidsgraden. Waarbij de één puur op het verhaal gebaseerd is, is de ander weer wat uitgebreider en zijn de keuzes die je maakt ook echt definitief.
De gameplay is er bijna niet, zo nu en dan moet je dus de knop gebruiken en je thumb sticks om deuren of kleine handbewegingen te doen. Verder heb je dan nog wel quick actions, die zorgen er echt voor dat je op je puntje van je stoel zit. Want een verkeerde beweging en de keuze is gemaakt. De PlayStation uitzetten heeft echt geen zin als je iets fout hebt gedaan, dat blijft je dan ook achtervolgen. Wat betreft snelheid, wat ik in de titel bedoel, is dus echt die quick actions. Dus train jezelf al goed met waar de knoppen precies zitten, zodat je niet teveel de verkeerde indrukt. Dan kan het verhaal namelijk heel anders lopen dan je misschien wel wenst…
Verhaal tot zijn recht
De verhalen die verteld worden en gemaakt zijn door Quantic Dream is echt fenominaal. Je blijft er echt in hangen en de grootste reden is denk ik toch dat je zelf de hoofdkarakters speelt. Zo is de immersie het beste en is de PlayStation uitzetten dus echt heel erg moeilijk. Qua gameplay is het dus niet echt iets boeiend of moeilijk, alleen moet je soms snel zijn. De oneindige keuzes, zo voelt het tenminste, en dat je kan inzien hoe de rest van de wereld het heeft gedaan is dus ook wel leuk om te zien. Verder maakt de kwaliteit van het spel in grafische zin het verhaal ook echt beter. De regen die valt, de gezichtsuitdrukkingen, kuiltjes en oneffenheden in de huid zijn zo bizar mooi gemaakt! Zeker voor een PlayStation 4 is dit echt te bizar voor woorden!
Het spel is dus eigenlijk grofweg gewoon een dikke filmervaring waarbij je zelf de hoofdrollen speelt en hun keuzes maakt. Mocht je niet zo fan zijn van dit soort games, dan is de kans groot dat Detroit Become Human je toch echt wel zal overtuigen om het wel eens te proberen. Ik heb er in ieder geval echt heel veel plezier in gehad. Ik zie jullie volgende week terug met een verse game review!
