Jawel, het is weer tijd voor een nieuw Marvel spektakel. Waar Venom in de Marvel Comics van destijds afgespiegeld werd als de bloeddorstige vijand van Spider-Man, is dit in deze film net even anders. De hoofdpersonage, Eddie Brock (Venom dus) wordt gespeeld door eindbaas Tom Hardy. Eddie’s grote liefde wordt gespeeld door Michelle Williams (The Greatest Showman, Brokeback mountain) en de regie ligt deze keer bij Ruben Fleischer. Deze beste man is naast Venom ook verantwoordelijk geweest voor Zombieland (2009) en Gangster Squad (2013).
Van eigenaar naar eigenaar overspringen
Een groep onderzoekers hebben verschillende ‘symbioses’ onder hun hoede. Deze symbiose is niets meer dan technologisch, bijna buitenaardse plakkaat dat zich in alle vormen en maten weet te wrikken. De symbiose zijn op zoek naar een eigenaar (lees: menselijk lichaam) dat sterk genoeg is om hen te kunnen verdragen. Wanneer één van de symbioses uiteindelijk bij Eddie (Tom Hardy) terecht komt, blijkt dit eindelijk een juiste match te zijn. Terwijl Eddie Brock zich in een mentaal krankzinnige strijd verkeerd met zijn alter ego, zit er een geheim agentschap van scientists achter hem aan. Krijgt Brock ooit nog zijn ware aard onder controle?
Heeft de plot wel ruggengraat, in tegenstelling tot de symbiose?
Allereerst is het goed om te vermelden dat Venom een vrij trage en iets wat saaie start kent. De intro werkt naar een bepaalde gebeurtenis in het verhaal toe, alleen gebeurt dit op een niet enorm sterke manier. Vervolgens vindt er een omslag in het verhaal plaats. Deze omslag zorgt meteen voor een koud en duistere ondertoon gedurende de rest van de film. Dit brengt met zich mee dat de plot wat meer op gang begint te komen en het tempo er goed in blijft zitten. Het verhaal is zeker niet je van het, maar dus mede dankzij de tof neergezette sfeer gedurende het grootste gedeelte van de film is het toch vermakelijk om te kijken.
Tom Hardy brengt weer fantastisch acteerwerk
Soms heb je acteurs die gewoon echt perfect in hun rol passen. Tom Hardy past dan ook precies in het plaatje van een werkloze, diep in de put geraakte kerel. Vanaf het eerst contact met de symbiose is hij te zien in een uiterst krankzinnige vorm van zichzelf. Ik heb strak in de bioscoopstoel gezeten tijdens de scenes waarbij Eddie (Tom Hardy) zich weer van zijn meest idiote kant laat zien. Al hoewel ik zijn tegenspeler, Michelle Williams, niet vaak heb gezien als actrice zijnde, kwam ook zij lekker in haar rol. Zoals we van de Marvel films ook gewend zijn, bevat de film een vleugje humor. Het type grappen zijn over het algemeen alleen niet om over naar huis te schrijven, op enkele scenes na. Met een regisseur die ook achter Zombieland en Zombieland 2 zat, had ik op dat vlak toch wel iets meer verwacht.
De climax gaat aan je neus voorbij
Doorgaans is de plot van een film uitgebouwd in drie fases. De inleiding, het lange middenstuk waarbij toegewerkt wordt naar een climax en de (korte) nasleep. Ook hier werd weer naar een climax toegewerkt, alleen moest je wel heel goed opletten om deze niet aan je voorbij te laten schieten. De opbouw naar het ‘eindgevecht’ was vrij slap en de ‘daad’ zelf kort.
Aanvankelijk keek ik echt enorm uit naar deze film. Marvel staat bij mij hoog in het vaandel en Tom Hardy is één van mijn lievelingsacteurs. De film zelf was dan ook vermakelijk en vrij spectaculair geschoten, toch ontbrak het op een aantal fronten. Uiteraard mag iedereen zijn eigen mening hebben, maar wat mij betreft is dit niet per se een must-see. Ook niet als je, zoals ik, groot Marvel fan bent. Neemt niet weg dat ik het wel aan kan raden om hem uiteindelijk toch nog een keer te checken. De film draait inmiddels al vanaf 4 oktober in de bioscoop. Benieuwd naar de trailer? Check het hieronder!
De volgende film die ik ga bespreken is The Sister Brothers. Ook verschijnt er over een aantal weken een blogpost waarbij ik me volledig ga richten op een reeks documentaires. Blijf ons dus in de gaten houden!
