De zon laat zich helaas wat minder zien, dus ook in keer weer wat vaker terug naar het grote doek. Afgelopen vrijdag heb ik in Het Ketelhuis de badass actie-thriller Peppermint mogen checken. De titel doet misschien iets zoets vermoeden, maar niets is minder waar. Met in de hoofdrol onder andere Jennifer Garner (Daredevil, Alias) en Tyson Ritter (Miss You Already, Sweet Life). De film is geregisseerd door Pierre Morel (The Transporter, Taken).
Jennifer laat er geen gras over groeien
In Peppermint krijgt hoofdrolspeelster Riley (Jennifer Garner) de schrik van haar leven wanneer ineens in één klap alles onder haar vandaan schuift. Op zoek naar antwoorden komt ze al snel terecht bij de aanstichters: een zeer gewelddadige drugsbende. Tijdens haar lange weg richting wraak probeert ze zich jarenlang op psychologisch en fysiek gebied tot een moordmachine te bekeren. Wanneer ze uiteindelijk klaar is om de bende onder ogen te zien, staat niets minder dan dood en verderf om de hoek. Deze negentig minuten durende actiefilm is één lange reeks aan wraakacties, onder het genot van knappe scenes. Misschien was dit meteen ook wel mijn meest globale en nietszeggende synopsis ooit, alleen probeer ik gewoon alle spoilers bij mijn lezers vandaan te houden.
Zomaar een actiefilm?
Peppermint heeft wat mij betreft toch net iets meer dan de gemiddelde actiefilm met vrouwelijke kontschoppers in de hoofdrol. Jennifer Garner is in deze zin dan ook erg goed gecast voor de rol en voert dit ook strak uit. Daarnaast, zonder spoilers te strooien, heeft Peppermint net wat meer onderbouwing en achtergrond dan we gewend zijn van dit type film. Ook het emotionele, treurige aspect komt in Peppermint sterk naar voren, wat ervoor zorgt dat ik als kijker de motivatie achter haar wraakacties inzie. Met de film Sicario: Day of the Soldado nog in het achterhoofd, kon ik het dan ook niet laten deze twee titels met elkaar te vergelijken. De motieven en het plot is geheel anders, alleen het algehele Mexican Cartel-gangster sausje is in beide terug te vinden.
Vloeiende actiescènes
Niet alleen het plot zit heel behoorlijk in elkaar. Regisseur Pierre Morel heeft een hele eigen manier van actiescènes schieten. Deze manier van filmen is overduidelijk ook terug te vinden in zijn vorige werk. Ik noem een Taken, Transporter, Overdrive of een Taxi 4. Al hoewel Jennifer Garner van zichzelf niet de allergrootste bad ass chick is in filmland, doen de scenes dit alsnog wel zo aanvoelen. De shots zijn kort, snel en met vloeiende overgang. Zoals een actiethriller hoort te zijn dus.
Binnen vijf jaar van schamele weduwe tot keiharde moordmachine?
Zoals deze kop al doet vermoeden, heb ik toch nog iets te vertellen over het tempo waarop de film voortraast. Het is knap wanneer een film een zo groot mogelijk verhaal probeert te vertellen in een zo kort mogelijk tijd, alleen in Peppermint voelt het op bepaalde punten toch iets te gehaast. Net na een ingrijpende gebeurtenis aan het begin van de film, slaat de gehele sfeer om en mondt het uit tot een heel ander genre. In principe niks mis mee, ik miste alleen een aantal bruggetjes. Op een paar korte scenes na was nagenoeg niet te zien hoe ze zichzelf jarenlang klaarstoomde om wraak te nemen op de gangsters in kwestie. Meestal mag een film van mij juist iets ingekort worden, hier had een minuut of twintig langer niet misstaan.
Verwachtingen bijgesteld
Ik moet heel eerlijk bekennen dat ik bij aanvang de film niet erg hoog had zitten. Mijn gevoel ging uit van een doorsnee actiethriller, maar zoals je hierboven kunt lezen heeft het meer inhoud. De film is niet per se bioscoopwaardig, wel zou ik Peppermint zeker eens aanslingeren wanneer hij beschikbaar is. De film draait vanaf 6 september in de Nederlandse bioscoop. Zin in een voorproefje? Bekijk de trailer hieronder! (bevat wel een aantal spoilers)
