“Vlieg als een vlinder, steek als een bij. Handen kunnen niet raken wat ogen niet kunnen zien.”
Soms zijn er momenten dat iets opeens heel hard binnen komt. De reden daarvan is niet eens altijd bekend. Het kan zijn bij een bekend liedje, een fragment op televisie of bij een nieuwsbericht. Afgelopen weekend had ik zo’n moment. Als je het nieuws gevolgd hebt kan het maar één ding zijn. Ik heb niets met boksen, deze man was nooit een voorbeeld voor mij en ik heb hem nooit echt gevolgd. Toch kwam het nieuws dat Cassius Clay oftewel Muhammad Ali is overleden harder binnen dan ik ooit heb kunnen denken. De reden daarvan? Dat weet ik niet eens precies. Ik gok dat het te maken heeft met de huidige samenleving. De samenleving waarin we niets meer voor anderen doen en een ander niets gunnen. Muhammad was namelijk meer dan een bokser. Muhammad was een voorbeeld, een voorbeeld voor vele mensen, een voorbeeld voor met name de donkere medemens. Juist dit gegeven deed denk ik het nieuws hard binnen komen. Met de discussies over Zwarte Piet, de Islam, Moslims en nog veel meer onzin hebben wij ons land weer tientallen jaren terug in de tijd geworpen.
Ali is, als ik de berichten moet geloven, de beste bokser aller tijden. Jammer genoeg heb ik het alleen maar van horen zeggen. Heb ik Ali dan nooit zien boksen? Natuurlijk wel, ik heb ali ook zien boksen. Gelukkig bestaat tegenwoordig het internet en kunnen wij partijen van hem terugkijken. Ik zeg bewust partijen want of het boksen of dansen is daar ben ik nog niet uit. Wat een fantastisch voetenwerk had deze grootheid. Buiten de ring was deze man ook een persoonlijkheid. Ali was een tegenstander van de Vietnam oorlog en weigerde daarom ook zijn dienstplicht. Dit resulteerde in een arrestatie en in een verplichte pauze voor zijn bokscarrière van een aantal jaren. Ali kwam terug, Ali kwam sterker terug. Uiteindelijk versloeg hij Frazier en later Foreman en werd hij weer gekroond tot wereldkampioen. Na deze periode stopte Ali met boksen maar kwam tot twee keer toe weer terug.
De grootste prijzen heeft Ali, in mijn ogen, buiten het boksen ontvangen. Ali werd benoemd tot boodschapper van de vrede, krijgt een vrijheidsmedaille uitgereikt en wordt uitgeroepen tot sportsman of the century. De man die boksen als dansen zag en boksen gebruikte om de wereld te verbeteren is er niet meer. Zoals Mike Tyson zegt: “God is zijn kampioen komen halen.” In tijden van discriminatie en egoïsme is er een kampioen overleden die de wereld een klein beetje mooier wilde maken. “I wish people would love everybody else the way they love me. It would be a better world.” Deze uitspraak moeten wij blijven onthouden. Ali, het ga je goed.
