Alsof de wereld om mij heen even stil stond. Ik wist niet wat mij overkwam toen ik het hoorde. 20 jaar, topsporter, bijzonder talent, die hoort niet zomaar om te vallen. Op 20 jarige leeftijd kan je toch geen problemen hebben met je hart? Een topsporter heeft toch juist een getraind hart? Dat waren de eerste vragen die in mij op kwamen nadat mijn lichaam, na een paar minuten verstijving, weer langzamerhand bij begon te komen. Dit nieuws veroorzaakte een tsunami aan overweldigende gevoelens in mij. Al gauw merkte ik dat het instorten van Nouri niet alleen bij mij een flinke impact had. Alle social media waren binnen de kortste keren gevuld met warme woorden over en voor ‘Appie’ zoals hij in de volksmond genoemd wordt. Deze woorden kwamen van bekend en onbekend Nederland. Iedereen leeft mee met Nouri, iedereen leeft mee met de familie van Nouri. De gehele voetbalwereld staat er bij stil, wat zeg ik, de gehele sportwereld staat stil bij het nieuws over ‘Appie’. Overweldigend om dit te zien en te horen. Zelfs de rivaliteit tussen Ajax en Feyenoord stelt even niets voor bij dit tragische nieuws.
Iets minder dan twee jaar geleden, ik weet het nog zo goed. Het was een mooie zonnige herfstdag ergens in oktober. We waren in Utrecht om te shoppen en s’ avonds te gaan stappen. Het was een gezellige en geslaagde middag en het werd hoogtijd dat ik mij ging omkleden en mij gereed te maken voor een avondje stappen. Alles verliep volgens plan, totdat dat ene moment, dat moment dat ik een telefoontje kreeg van mijn moeder. Ze zal mij vast een leuke avond willen wensen dacht ik. Alhoewel ze dat normaliter via de WhatsApp doet. Ik pak op en ik hoor aan mijn moeder haar stem dat er iets niet goed is, totaal niet goed. Haar tweelingbroer, mijn oom, bleek plots opgenomen te zijn in het ziekenhuis. Het bleek ernstig te zijn, heel ernstig. De kans dat hij het zou halen was nihil, eigenlijk niet eens benoemen waardig. Mocht hij het toch halen dan zal hij nooit meer de oude zijn en lichamelijk en geestelijk veel beperkingen kennen. Bij het horen van dit nieuws stort je wereld in. Ik ben geen prater en liep weg, naar buiten. Ik liep het parkje in om de grachten van Utrecht. Ik zit verward om mij heen te kijken. Ik kijk en kom al gauw te de conclusie dat niemand erbij stilstaat. De wereld ging gewoon door, er was niemand die geschokt was of voor wie de wereld even stil stond. Ik pakte mijn telefoon toen ik op een bankje zat. Ik opende social, niets. Geen trending topic, geen berichtjes helemaal niets.
Mijn wereld stond even stil toen ik het nieuws over Nouri hoorde. Maar al gauw gingen mijn gedachten ook naar dat ene moment, een kleine twee jaar geleden. Het is afschuwelijk wat er met een fitte 20-jarige jongen kan gebeuren. Maar ik betrap mij er ook op dat ik denk: wat als Nouri geen voetballer was maar ‘gewoon’ een onbekende man? Dan zouden we, ik ook, hier geen seconde bij stil staan. Het gebeurt zoveel, veelte veel, dat er iemand getroffen wordt. We kunnen niet overal bij stil staan, dat besef ik mij ook, maar we kunnen wel een teken geven van steun aan alles en iedereen die getroffen is door een (ernstige) ziekte. Bij dezen wil ik mijn blijk van steun uiten aan iedereen die getroffen is en de naasten daarvan
❣️
Deel dit teken om je steun niet alleen aan Nouri te betuigen maar ook aan alle andere getroffenen.
Met vriendelijke groet,
Pascal Meulenbelt
