De week van…
Weer een week voorbij. Voordat we het weten zitten we al weer in het nieuwe jaar. Maar niet voordat we gekeken hebben naar: Afgelopen week. Het was een week waarin veel gebeurd is. Een bewogen week waarin de eeuwige held van vele mannen, Andy van der Meyde, zijn terugkeer in de sport heeft aangekondigd. Voor degene die dit nieuws nog niet gehoord of gelezen had, blijf rustig zitten. Het is niet zo erg als dat het lijkt. Andy komt namelijk niet terug in de voetbalsport maar Andy gaat kickboksen. Ja, je hoort het goed! De luie en met een beste bierbuik voorziene ex-voetballer gaat kickboksen. Ik juich het hartstochtelijk toe, niets is leuker dan hem een pak rammel te zien krijgen.
Nu we het toch over sport hebben, wat een week was het voor PSV. Ik ben geen PSV fan maar afgelopen dinsdagavond heb ik gejuicht en gehuild voor ze. Wat een spanning en wat een veerkracht hebben deze mannen getoond. De uitblinkers van PSV hebben een aantal jaar geleden al veerkracht getoond. Zij hebben hun buitenlandse topclubs vaarwel gezegd omdat ze wisten dat ze, nog niet, goed genoeg waren. Luuk de Jong kwam over van BMG/Newcastle, Guardado van Leverkussen en Bruma van Chelsea. Deze mannen hebben deze mentale weerbaarheid gebruikt in de wedstrijd tegen CSKA Moskou. Wel door, niet door, wel door, niet door, wel door en uiteindelijk zeker door. Knappe prestatie van PSV met deze mannen als uitblinkers.
Het meest opvallende nieuws, althans opvallend, was het ingrijpen van Giel op 3FM. Persoonlijk ben ik van mening dat Giel een hele verstandige zet heeft gedaan. Voor mij was het wel een eyeopener, Ik kan totaal niet zingen maar toen ik dit fragment hoorde gaf het mij enorm veel moed en hoop. Als Mainstreet populair kan worden dan kan ik het ook, want zingen hoef je niet eens (goed) te kunnen. Maar het ergste is eigenlijk nog wel dat dit tegenwoordig nieuws is. De natuur gaat niet langzaam maar snel naar de kloten, het terrorisme viert haar hoogtij dagen, de werkeloosheid is nog steeds enorm, maar nee, wij maken ons druk om een paar pubers die niet kunnen zingen. Ja, ik zeg hoe het is. Ik ga niet met de nationale pers meedoen die het zielig vinden voor deze kinderen en daardoor met hen meeleven en Giel maar de schuld geven. Bij elk ander ‘volwassen’ zanger zou de nationale pers onverbiddelijk zijn, maar bij een paar kinderen zijn ze zeer timide en meelevend.
Het mooiste moment van de week komt voort uit iets tragisch. Afgelopen vrijdag kwam de nieuwe column van Sven Kramer online. Sven Kramer, de ‘gouden’ schaatser, is niet alleen op het ijs een topper maar ook daarbuiten. Sven, een sportman in hart en nieren, relativeert het leven na het nieuws van zijn collega schaatsster Thijsje Venema. Venema is voor haar tweede keer in haar prille leven geveld door de K-ziekte (krijg dat woord niet over mijn lippen en niet over mijn toetsenbord). Een 27-jarige dame die moet vechten voor haar leven. Dit nieuws kwam hard aan bij Kramer en dat heeft hem doen relativeren. Wat is er echt belangrijk in het leven? Is dat een 5000m schaatsen? Zoals Kramer zelf abrupt zegt: Nee!!
Geniet van het weekend!
